ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΣΤΕΓΩΝ
OI ΑΣΤΕΓΟΙ
ΓΕΥΜΑΤΑ ΑΣΤΕΓΩΝ
Φιλανθρωπία. Αλληλεγγύη. Συμπαράσταση.
Δεν είναι η αποστροφή λύση, ούτε η κατάκριση διέξοδος, δεν είναι ο δρόμος εύκολη υπόθεση…
Χρειάζεται κατανόηση, χρειάζεται να μπεις στην θέση του άλλου με ενσυναίσθηση.
Συζητώντας με τους Άστεγους αντιλήφθηκα πως οι ιστορίες τους καθρεφτίζουν πτυχές της κοινωνικής παθογένειας που μας αφορά όλους.
Βία λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική, σεξουαλική, οικονομική κάθε είδους, αλλά πρωτίστως ενδοοικογενειακής.
Λανθασμένες επιλογές, λάθη, πάθη και ουσίες, έλλειψη κοινωνικής μέριμνας, όλα αυτά και άλλα τόσο που οδηγούν στα δωμάτια της αστεγίας.
Η αστεγία και ο Εθελοντισμός.
Με τον Εθελοντισμό συνεχίζουμε ενα ανθρωπιστικό κίνημα που αποτελεί ένα ισχυρό μέσο κοινωνικής αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας και προσφοράς.
Μέσα από την συλλογική δράση σχέδια ανάπτυξης που βασίζονται στις ανάγκες.
Η αλληλεγγύη στην ζωή μας είναι πολύ σημαντική, καθώς καμιά χώρα δεν μπορεί να χειριστεί μόνη της αυτή την κρίση.
ΓΕΥΜΑΤΑ ΑΣΤΕΓΩΝ
Κάθε Τρίτη, Πέμπτη & Κυριακή.
Όλο το χρόνο!
Ενα ζεστό φαγητό, ένα γλυκό ρόφημα, ένα καυτό φλαμούρι με φέτες λεμόνι και μέλι, ένα ρούχο ζεστό ένα σλίπι μπανκ, μια κουβέρτα, ένας λόγος ανθρώπινος, το ελάχιστο της προσφοράς, λίγο να τους κόψουμε τα μαλλιά, λίγο τα γένια, να βάλουμε μερικά χαμόγελα στις τσέπες τους για τις σκοτεινές στιγμές τους, μια λίστα γενεθλίων με θεϊκές τούρτες με κεράκι στο περίπου, δεδομένη μεν η τούρτα έκπληξη γνωστή και άγνωστη για όλους.
Εξομολογήσεις, αναδρομικά σ αγαπώ, κοιτάγματα, αγγίγματα, παράπονα, καθίστε λίγο ακόμη…Με γεύματα υπέρ αναπαύσεως για ψυχές που φύγαν στην αιωνιότητα και συγγενείς συγκινημένοι δίνοντας το γεύμα στους άστεγους για τον πατέρα, την μητέρα, το παιδί. Μα και τράπεζες γενεθλίων με χαμόγελα και αγάπη που ανταμώνουν μαζί τους στην Καμάρα σε Πάρκα, σαν ένα Μικρό Άγιον Όρος, και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν και μεγαλώναμε μαζί τους κι η σχέση μας γινόταν κανονική, ανθρώπινη, οικογενειακή, αγαπητική, σαν άστεγοι και εμείς στο εγώ μας και φθάνοντας στο εμείς.
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
Περιποίηση αστέγων
Η ζωή μας περνάει ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, η δική μας καθημερινότητα, το δικό μας ενδιαφέρον γίνεται για αυτούς μαρτυρία φροντίδας, για τον προσωπικό καλλωπισμό και την καθαριότητά τους, για τις γιορτές και τα γενέθλιά τους, για την αδυναμία και την αδιαθεσία τους γινόμαστε κουρείο, φαρμακείο, βεστιάριο, ζαχαροπλαστείο, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους, οι ακροατές τους, μοιραζόμαστε μικρά απίθανα και πιθανά συμβάντα με χιούμορ, ενδιαφέρον και προσωπική σκέψη.
Χαρούμενα γενέθλια στον δρόμο της μοναξιάς, χονδρά ρούχα και κλινοσκεπάσματα τώρα που ο καιρός κρυώνει, ζεστή σούπα και τσάϊ για το αγιάζι, την υγρασία που σε λίγο θα γίνει χιόνι και παγωνιά και σαν ερθει η άνοιξη μοιράζουμε ζακέτες αγάπης και οταν ερθει το καλοκαιράκι δροσερό νεράκι, ψιλά ρούχα και πέδιλα.
Με υγεία μαζί τους, αλλά και με πανδημία COVID 19, η αόρατη απειλή απο την μακρινή Κίνα ενας ιός άγνωστος κάνει επίθεση παγκοσμίως, πτήσεις αναστέλνονται, αεροπορικές συνδέσεις κόβονται, οι χώρες κλείνουν τα σύνορά τους. Τα ΜΜΕ καταγράφουν τα πρώτα κρούσματα κορωνοϊού και αρχίζουν να σχηματίζονται ουρές εξω απο τα Νοσοκομεία, δίνουν αυστηρά μέτρα, η Ιατρική Επιστήμη και οι λοιμοξιολογοι εχουν τον πρώτο λόγο, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά, απόσταση μας κρατούν κρατούν στο
«Μένουμε σπίτι».
Στη σκέψη μας έρχονται οι Άστεγοι, όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα κατά την πανδημία μηδενίζοντας υπέρ των δικαιωμάτων των φτωχών, των πεινασμένων, των αστέγων. Τα άτομα αυτά που βρίσκονται σε πολύ μειονεκτική θέση στην πανδημία εντάσσονται σε ιατρικά υψηλού κινδύνου και εστίες μόλυνσης.
Τα πράγματα χειροτερεύουν σιγά σιγά κλείνουν Εκκλησίες, Συσσίτια, Δήμοι και σκληρά lockdown κρατούσαν όλο και πιο πολύ, ώσπου έγινε και καθεστώς καθολικού lockdown, με ισχύ για δεκατέσσερις μέρες με κωδικό μετακίνησης 13033 για εμάς, 4 Μετάβαση για παροχή βοήθειας για ανθρώπους που είχαν ανάγκη.
Με απαγόρευση κυκλοφορίας από 21.00 έως 5.00 το πρωί.
Την ώρα που η πανδημία σαρώνει και μας κάνει πιο κλειστούς και ακόμη πιο ευάλωτους στους φόβους μας, κόβονται οι χειρονομίες, οι εγκάρδιες αγκαλιές, οι επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στα Γηροκομεία, τα πράγματα χειροτερεύουν, άδειοι δρόμοι και οι κινήσεις μετρημένες.
Η πόλη σκοτεινή, άχρωμη και φοβική, κίτρινες λάμπες μοναξιά και αγωνία. Άνθρωποι ξαπλωμένοι μπροστά απο τις μεγάλες βιτρίνες της Τσιμισκής. Με απόφαση της Προέδρου τα γεύματα και οι υπηρεσίες στους Αστέγους συνεχίζονται κανονικά και με έξτρα γεύματα αφήνοντας προαιρετικά τους Εθελοντές στην θέλησή τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φραν και η Μαρία ήταν μαζί μου σε όλη την πανδημία, μαζί και ο Δημήτρης (ο Μάγειρας) και η Λαμπρινή.
Και έτσι περνούν τα χρόνια, με ευχές από καρδιάς, «και του χρόνου», με τούρτες για όλους, και τα αέρινα φιλιά παίρνουν και δίνουν και έρχονται καλοκαίρια και χειμώνες και αλλάζουν οι εποχές στα ίδια παγκάκια, στους σκοτεινούς δρόμους, στα έρημα ξωκλήσια, κι ας είναι σπίτι τους ο δρόμος, με ζακέτα την αγάπη μας.
